Ὁ Χριστὸς καὶ τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα

Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Ὅσο καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ πάθη, τόσο ἀποκτᾶ τὴ δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα.
Ὅσοι βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ρομαντικὰ καὶ ἐξωτερικὰ μεταθέτουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὴν κοινωνία, γι’ αὐτὸ καὶ πρεσβεύουν ὅτι ἡ βελτίωση τῆς κοινωνίας θὰ φέρει καὶ βελτίωση τῶν προσώπων. Ἀλλὰ οἱ Ὀρθόδοξοι χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴ σημασία τῆς κοινωνικῆς ἐπιδράσεως στὰ πρόσωπα, δίνουμε τὴν προτεραιότητα στὴ μεταμόρφωση τοῦ προσώπου διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς Θ. Χάριτος.

Το μυστήριο όσων γεννήθηκαν έως το 1985…

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες… θα καταλάβετε σίγουρα…

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

• Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε. 

Νηστεία: έρωτας ή ανία ;

Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, ότι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη. 
Στην ζωή ότι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ένα θρησκευτικό καθήκον, ένα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και ότι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.

Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως "καθήκον" ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις από ζωή. Δεν πάλλεται, δεν έχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή η είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα….

 

Πηγή

Χριστὸς καὶ οἰκονομία

Νικολόπουλος Ἱερώνυμος (Ἀρχιμανδρίτης)

Καταπλακωμένη ἡ καθημερινότητά μας καί μαζί κι ἡ καρδιά, ἀπό τό βασανιστικό ἄγχος τοῦ βιοπορισμοῦ μας. Εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας πού, ἐνῶ ὑπάρχει ἡ διαβεβαίωση ἀπό τά ἐπιστημονικά μας ἐπιτεύγματα γιά ἱκανότητα κάλυψης τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ταυτόχρονα αὐξάνεται ὁ ὄχι ἀβάσιμος φόβος γιά κυριαρχία τῆς φτώχειας και ἐπισφαλές μέλλον. Ἀπό μιά διογκούμενη αἴσθηση οἰκονομικοῦ κινδύνου χαρακτηρίζεται ἡ ζωή μας καί χαραμίζεται στην ἀναζήτηση τῆς ὅποιας δῆθεν ἀσφάλειας. Καί τίθεται ἀκόμη καί πιεστικό πρόβλημα ἐπιβίωσης, ὄχι πιά σέ ἀπομονωμένες καί ὑπανάπτυκτες περιοχές τοῦ πλανήτη μας, ἀλλά στούς πληθυσμούς τῶν προηγμένων χωρῶν, τήν ἴδια στιγμή πού κάποιοι δέν γνωρίζουν πῶς νά μεθοδεύσουν τήν κατασπατάληση τῶν πλεονασμάτων τους.

Κέρασμα

Η κοινή αντίληψη για τη νηστεία δείχνει μια ριζική ακατανοησία του πράγματος. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αυτή καθαυτή η νηστεία σαν αποφυγή από μέρους μας αυτής ή εκείνης της τροφής ή σαν αποστέρηση του εαυτού μας από αυτό ή εκείνο το φαγητό για σκοπούς τιμωρίας. Η νηστεία δεν είναι παρά μόνο μια δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε τα αναγκαία αποτελέσματα, όπως, μέσω εξάντλησης του σώματος, να επιτύχουμε εκλέπτυνση των μυστικών πνευματικών ικανοτήτων μας, που συσκοτίστηκαν από το γεγονός ότι φέρουμε σάρκα, και έτσι να διευκολύνουμε την προσέγγιση μας στον Θεό. Όπως στη νάρκωση, τη μέθη και τον ύπνο, έτσι και στη νηστεία ο άνθρωπος φανερώνει τον εαυτό του έτσι άλλοι εκδηλώνουν τις πιο ψηλές πνευματικές ικανότητες κι άλλοι γίνονται μόνο νευρικοί και θυμώδεις. Η νηστεία αποκαλύπτει την αληθινή ουσία του ανθρώπου.

– π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ

Ἡ εὐσπλαχνία

 

Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)

Ἔχομε χρέος, νά εἴμαστε εὔσπλαγχνοι: στούς φτωχούς· στούς πονεμένους· στούς ξένους. Αὐτό οἱ ἅγιοι πατέρες μας, οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας, τό εἶχαν κάμει πρόγραμμα τῆς ζωῆς τους.
Γιά νά φθάσωμε καί ἐμεῖς στήν ἀρετή αὐτή, πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, νά κάμωμε ἔργο τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. 6,36).

Υπάρχουν κάποιοι άγιοι που φορούν «μπλού τζίν»…

Ας αφήσουμε τον Θεό να μας εκπλήξει, ας του επιτρέψουμε να ακυρώσει και τρελάνει την λογική μας. Το έχω γράψει πολλές φορές κι άλλες τόσες έχω αναφέρει σε ομιλίες, ότι στις μέρες μας, οι σύγχρονοι Χριστιανοί έχουν περιορίσει την αγιότητα πάρα πολύ. Έχουν στενεύσει ότι πιο πλατύ και ευρύχωρο, ανοιχτό και φιλάνθρωπο υπάρχει, την αγκαλιά της παρουσίας του Θεού. Όταν πιστεύεις ότι οι άγιοι είναι μονάχα ασκητές, μοναχοί και μάλιστα με οργιές από γένια και μαλλιά, αφήνοντας εκτός αγιότητας τόσες ψυχές που ζούν και αναπνέουν την χάρι του Θεού, τότε έχεις καταστρέψει ότι πιο σημαντικό έχει αυτή η ζωή την έκπληξη και ανατροπή.