Το σκοτάδι του ενός, δύο μαζί το κάνουν φως

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς» (Ἰωάν. 8,12)
«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος με ακολουθεί, δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στην ζωή»

  Ζούμε στους καιρούς που οι άνθρωποι πιστεύουμε ότι κατέχουμε το φως, ο καθένας για τον εαυτό μας και ο πολιτισμός για όλον τον κόσμο. Επιστήμη, πληροφορία, αίσθημα δύναμης, η εκκοσμίκευση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε όσα θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι ή μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, και από την άλλη ένα αίσθημα παντογνωσίας καθώς κριτήριο είναι ο εαυτός μας, μάς κάνουν να νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε καμία άλλη φώτιση.

Κάμε καί σύ, μέ ἐκεῖνα πού ἔχεις, ἀπό ἐκεῖνα πού ἔχεις, ΚΑΤΙ. Κάτι. Ὅ,τι μπορεῖς. Καί φθάνει.

-Τί κρατᾶς στό χέρι, Ἄβελ;

-Ἕνα μικρό ἀρνάκι, Κύριε. Ἀπό τό κοπάδι μου. Τό διάλεξα. Θυσία σέ Σένα!…

Αὐτό ἔκαμε ὁ Ἄβελ. Καί ἀπό τότε δέν σταμάτησαν ποτέ οἱ ἄνθρωποι νά προσφέρουν στόν Κύριο κάποια μικρή «θυσία αἰνέσεως».

* * *

Τί κρατᾶς στό χέρι σύ, Μωϋσῆ;

-Τό ραβδί μου, Κύριε. Τό χρησιμοποιῶ νά ὁδηγῶ τά πρόβατά μου.

-Ἀπό ἐδῶ καί πέρα νά τό χρησιμοποιεῖς γιά μένα.

Ὑπάκουσε ὁ Μωϋσῆς. Καί μέ ἐκεῖνο τό ἁπλό ραβδί, ἔκαμε τά πιό μεγάλα θαύματα στόν κόσμο, πού ἄφησαν κατάπληκτους τούς μάγους τῆς Αἰγύπτου καί τόν ἀλόγιστο βασιλιά τους, τόν Φαραώ.

* * *

Πώς ανοίγει μία καρδιά;

Δεν ανοίγουν τα λουλούδια μέσα στο χειμώνα και στο ξεροβόρι, ανοίγουν την άνοιξη μέσα στη ζέστη.

Δεν ανοίγει κάποιος την καρδία του μπροστά σε απειλές. Την ανοίγει μέσα στην αγάπη, εκεί που του έχει δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης. Και η αγάπη δεν είναι συναισθηματισμός αλλά είναι θυσία.

Και οι Αγιοι αγαπούν και αποδεικνύουν ότι ο Θεός είναι πατέρας μας, και είναι αγάπη εκστατική.

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ιβηρίτης

Πηγή

Αναζητώντας μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς

«Και είναι κι αυτές οι φορές που, ενώ όλα πήγαιναν χάλια, κάτι γίνεται στο τέλος και -με κάποιο ανεξήγητο τρόπο- καταλήγεις μ’ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό σου.

Γιατί, τελικά, δεν είναι το παν οι κανόνες ούτε οι εξαιρέσεις. Αλλά αυτή η διάθεση της καρδιάς. Που θα χτυπάει αθόρυβα είτε τα πας καλά είτε όχι. Είτε έχει ήλιο ,είτε βρέχει. Όσες μέρες κι αν κυλήσουν.

Και τις νύχτες, που οι σιωπές σου παίρνουν σχήμα και μορφή, μπορείς ν’αναζητήσεις μέσα στην ησυχία εκείνη την αγκαλιά της Παναγιάς. Που με το ολόγλυκο φως της ντύνει τον ουρανό. Και που μπορεί να απλώσει την ελπίδα στη δική σου την καρδιά».

Πηγή

Τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας

Καραβιδόπουλος Ἰωάννης (Καθηγητής Πανεπιστημίου)

Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν περικοπῶν τοῦ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίου ποὺ ἀναγινώσκει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου εἶναι ὅτι παρουσιάζουν μερικὰ οὐσιαστικὰ γνωρίσματα τοῦ Ἰησοῦ: Εἶναι ὁ «Κύριος καὶ Θεὸς» (Κυριακή τοῦ Θωμᾶ), ὁ Λόγος ποὺ δίνει ζωὴ στοὺς πονεμένους (Κυριακή τοῦ παραλύτου), ἡ πηγὴ ποὺ ἀναβλύζει νερὸ ζωῆς αἰώνιας (Κυριακὴ Σαμαρείτιδας), τὸ φῶς τοῦ κόσμου (Κυριακή τοῦ τυφλοῦ).

«Να έχετε την εκούσια τύφλωση. Μη βλέπετε τα σφάλματα των άλλων».

Μοναχός Μόδεστος Κωνσταμονίτης

Γέροντας Μόδεστος Κωνσταμονίτης (αριστερά) στον αυλόγυρο της μονής του (1978)

…Είχε ο ευλογημένος μία φυσική πραότητα, σύνεση και σοβαρότητα.

Η προσήνεια, η ευγένεια, η γλυκύτητα, η καλοκαγαθία και ταπεινότητα τον χαρακτήριζαν.

Αναφέρουν γι’ αυτόν πως «την καρδιά του πλημμύριζε η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, γνωρίζοντας ότι ο καλύτερος μοναχός είναι ο μοναχός της αγάπης και ο καλύτερος χριστιανός είναι ο χριστιανός της αγάπης».

Όλους τους θεωρούσε και τους είχε αδελφούς εν Χριστώ. Έλεγε μάλιστα: «Εάν δεν νιώσουμε ότι όλοι οι αδελφοί είναι δικοί μας και ότι κι εμείς είμαστε δικοί τους, ποτέ δεν θα κατοικήσει το Άγιον Πνεύμα στην καρδιά μας. Τη στάση μας απέναντί τους δεν πρέπει να τη ρυθμίζει η πνευματική τους ποιότης. Παράδειγμά μας έχουμε τον ίδιο τον Κύριο. Μας αγαπά και φροντίζει για όλους μας το ίδιο, χωρίς να επηρεάζεται από την πνευματική μας κατάσταση. Τον αμαρτωλό τον αγαπά το ίδιο με τον άγιο…».

Συχνά επίσης έλεγε κάτι που ο ίδιος προσπαθούσε και κατάφερνε: «Να έχετε την εκούσια τύφλωση. Μη βλέπετε τα σφάλματα των άλλων».

Πηγή

Ἀνάσταση ἄταφου νεκροῦ

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

Ὁ μετὰ τὴν τριήμερη ταφὴ του ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ἔρχεται σήμερα νὰ ἀναστήσει ἕναν ἐπὶ τριάντα ὀκτὼ ἔτη «ἄταφο νεκρό». Φαίνεται λίγο ὑπερβολικὸ τὸ «ἐπιτίμιο» τοῦ παραλύτου, ὁ ὁποῖος -ὅπως ἀποκάλυψε ὁ Χριστὸς- παιδαγωγοῦνταν γιὰ τὶς ἁμαρτίες του. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος θὰ σχολιάσει διδάσκοντας: «Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ λένε εἶναι ἄδικο γιὰ μία στιγμὴ ποὺ σκότωσα καὶ γιὰ λίγες στιγμὲς ποὺ μοίχευσα, νὰ κολάζομαι γιὰ πάντα; Τί νὰ πεῖ κι αὐτός, ὁ παράλυτος, ποὺ δὲν ἁμάρτησε τόσα χρόνια, ὅσα κολαζόταν; Κι ὅμως πέρασε μία ζωὴ σὲ τιμωρία. Γιατί τὰ ἁμαρτήματα δὲν κρίνονται ἀπὸ τὴ διάρκειά τους ἀλλὰ ἀπὸ τὴ φύση καὶ τὴ βαρύτητά τους».