Η απάντηση…

Αλήθεια εάν ξέραμε το «γιατί» του πόνου και της δοκιμασίας μας, θα υποφέραμε λιγότερο; Σαφέστατα και όχι. Δεν πονάμε επειδή δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν αντέχουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους ή κάποιο πολύ δικό τους άνθρωπο, κι είναι άνθρωποι πιστοί, της εκκλησίας, κι όμως πονάνε. Και πονάνε όχι γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό ή στην Ανάσταση του Χριστού μας, αλλά διότι τους λείπει ο άνθρωπος τους. Δεν πονάει η έλλειψη ερμηνείας αλλά η απουσία του αγαπημένου μας. Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνει το μυαλό μου αλλά δεν το χωράει η καρδιά μου.

Κανένα ποτάμι δεν βγάζει λέπρα από τον άνθρωπο παραμόνο..

Ο Νεεμάν ήταν ένας Βασιλιάς και στρατηγός της Συρίας, ο οποίος λεπρώθηκε και πείστηκε από την υπηρέτριά του, που ήταν Εβραία, να πάει στην πατρίδα και να επισκεφτεί στον Ιορδάνη ποταμό, τον Προφήτη Ελισσαίο.

Πράγματι ο Νεεμάν πήγε και όταν έφτασε στον Ιορδάνη ποταμό, ο Ελισσαίος χωρίς να βγει και να τον δει καθόλου, λέει στον υποτακτικό του, να του πει να βυθιστεί στο Ιορδάνη ποταμό 7 φορές.

Ο στρατηγός νόμιζε, ότι ο Προφήτης θα έβγαινε έξω και θα προσεύχονταν με τα χέρια πάνω, για να τον κάνει καλά, αλλά το να βυθιστεί 7 φορές στον Ιορδάνη, αυτό δεν μπόρεσε να τι καταλάβει. Πήρε τα πράγματα εγωιστικά και είπε:

Άνθρωπος του Θεού , δεν δηλώνεσαι, φαίνεσαι..

Όσο και αν το δηλώσεις άνθρωπος του Θεού, δεν θα γίνεις, εάν η χαρά και η ειρήνη δεν κατακλείσουν την ύπαρξη σου.Άνθρωπος του Θεού δεν δηλώνεις αλλά φαίνεσαι. Έχουμε κουραστεί από τους δήθεν. Από αυτούς που αυτοπροβάλλονται έστω και «ταπεινώ τω τρόπω». Αυτούς που πίσω από το χαμόγελο κρύβουν ακονισμένα για κατάκριση και «ιερές» μάχες δόντια.

Όλους αυτούς που χρησιμοποιούν την εκκλησία για να διαμορφώσουν ένα προφίλ πνευματικότητας ώστε να εξασφαλίσουν την αίσθηση δύναμης που δεν βρήκαν στο κόσμο.Στην εκκλησία δεν σώζεται ο ισχυρός, ο τέλειος, ο καπάτσος, ο καταφερτζής, εκείνος που τα κατάφερε, που νίκησε, που εξυψώθηκε, αλλά εκείνος που ταπεινώθηκε, που πόνεσε, που δυσκολεύτηκε, που ταλαιπωρήθηκε, λαβώθηκε και στην αγάπη αναστήθηκε.Η εκκλησία ανήκει στους ταπεινούς αυτού του κόσμου, σε αυτούς που ζουν στα αζήτητα της εξουσίας και της δύναμης. Των υπαρξιακά λαβωμένων, ψυχικά κουρελιασμένων, εκείνων που έγλειψαν τα πατώματα της προσωπικής τους μοναξιάς και οδύνης και αισθάνθηκαν την ολική απογύμνωση της υπάρξεως τους.

Η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης…

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης είναι να μην χάσεις το μυαλό σου. 
Να μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα στο χαμό. 
Να μην απελπιστείς. 
Να μην παραδόσεις όπλα.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης, είναι να μην σταματήσεις να είσαι άνθρωπος. 
Πρόσωπο. 
Κόντρα σε ένα σύστημα, που φαίνεται να θέλει να σε κάνει μάζα.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης, είναι να μην αφήσεις τον φόβο να σε κυριεύσει. 
Ο φόβος ελέγχει τον άνθρωπο. 
Τον παραλύει. 
Τον κάνει υποχείριο.

Με όλα αυτά που ζούμε, η πιο μεγάλη πράξη αντίστασης είναι να κάνεις τη ζωή σου Ευαγγέλιο. 
Ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, η ζωή σου να ακτινοβολεί Χριστό.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc

Πηγή

Ο χρόνος κατά το Μέγα Βασίλειο

Η πρωτοχρονιά, η αφετηρία της νέας ετήσιας κυκλικής κίνησης του χρόνου, που, προκαλεί σε όλους μας ποικίλες σκέψεις και συναισθήματα. Μπορεί να επενδύεται, από την πλασματική λαμπηδόνα του κόσμου, δεν παύει, όμως, να δημιουργεί διάθεση έντονης εσωστρέφειας και εσωτερικής αναζήτησης. Ο Μέγας Βασίλειος, κακοποιείται βάναυσα από το πνεύμα του κόσμου, καθώς προβάλλεται, αυθαίρετα, άλλοτε ως σύμβολο του καταναλωτισμού, και άλλοτε ως σύμβολο της κοσμικής ευδαιμονίας, σε μια εποχή, μάλιστα, κατά την οποία η ανθρωπότητα δοκιμάζεται από την φτώχεια, την ανέχεια και τη δυστυχία, ενώ ο ίδιος υπήρξε και είναι το πρότυπο του ασκητικού ιδεώδους.

Γιά τήν ἐξομολόγηση

Γέρων Εὐστράτιος Γκολοβάνσκι

 

Στήν Ἐξομολόγηση δεν πρέπει νά φοβόμαστε οὔτε νά ντρεπόμαστε. Ὁ φόβος καί ἡ ντροπή εἶναι αἰσθήματα ἄλογα, πού προέρχονται εἴτε ἀπό τό διάβολο εἴτε ἀπό τόν ἐγωισμό μας. Ὁ πνευματικός, πού ἐπιτελεῖ τό Μυστήριο, οὔτε μέ τό λογισμό του δέν πρόκειται νά σέ κρίνει γιά τά ἁμαρτήματά σου. Είναι δυνατόν ἕνας ἁμαρτωλός νά κρίνει ἄλλον ἁμαρτωλό; Γιατί καί ὁ πνευματικός ἁμαρτωλός ἄνθρωπος εἶναι, ἄνθρωπος πού φοβᾶται, ὅπως ὅλοι, τήν κρίση τοῦ Θεοῦ καί ἐξομολογεῖται τακτικά τά δικά του ἁμαρτήματα.

Ἐξάλλου, ὅσο βαριά ἁμαρτήματα κι ἄν ἔχεις διαπράξει, ὁ ἱερέας, ἀκούγοντας τά, δέν πρόκειται νά ἐντυπωσιαστεῖ οὔτε, πολύ περισσότερο, ν’ ἀγανακτήσει. Δέν εἶσαι ὁ πρῶτος πού συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του. Πολλοί πρίν ἀπό σένα τή συναισθάνθηκαν καί ἐξομολογήθηκαν. Ἔτσι ὁ ἱερέας ἔχει ἀκούσει ἀναρίθμητες φορές τά ἴδια πράγματα.

Μοναχισμός, ἡ αὐθεντικὴ βίωση τοῦ Εὐαγγελίου

Παῦλος Ἰωάννου

Μητροπολίτης Σισανίου καὶ Σιατίστης

«Τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι τὸ Μέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριον• ὅτι ὁ Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί.

Εἰς αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιον, εἰς τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως θεμελιοῦται ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι τὸ περιεχόμενόν Της, Αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή Της, Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Εἰς τὴν Ἐκκλησίαν βιώνομε τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ὡς προϋπόθεσιν τῆς ἰδικῆς μας θεώσεως. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἐνηνθρώπησε δύναται νὰ θεωθῆ ὁ ἄνθρωπος. Καὶ αὐτὴν τὴν θέωσιν, αὐτὴν τὴ μοναδικὴν δυνατότητα ὑπερβάσεως τοῦ θανάτου, ἀναζητοῦμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, δι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, αὐτὸ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία.

Tα «χούγια»

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Η παροιμία λέγει ότι τα «χούγια» δεν αλλάζουν μέχρι να πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτή στην ουσία έχει δύο έννοιες.

Πρώτον, εκφράζει ότι εμείς οι άνθρωποι τόσο πολύ αγαπάμε τις συνήθειές μας, ώστε οι ίδιοι δεν θέλομε να τις βγάλομε, όχι ότι δεν βγαίνουν οι συνήθειες.

Τις αγαπάμε τις συνήθειές μας, τις υποστηρίζουμε, μας αρέσουν και προτιμούμε καλύτερα να μας σφάξουν παρά να αλλάξομε μία συνήθειά μας.

Παρατηρήστε, όταν θελήσουν να μας αλλάξουν κάποια συνήθειά μας, κάποια σκέψη μας, κάποια γνώμη μας, πως αμέσως αντιδρούμε. Αμέσως ταραζόμαστε, γιατί την αγαπάμε την συνήθειά μας, όχι ότι αυτή δεν αλλάζει.

Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

Διονύσιος Ψαριανός

Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+)

19 Δεκεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἀπὸ σήμερα πιὰ μπαίνουμε φανερὰ στὴν περιοχὴ τῆς μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει γιὰ τοὺς προγόνους τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε σὲ μᾶς κι ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ μέχρι τὸν Ἰωσὴφ εἶν\’ ἕνας μακρὺς κατάλογος μὲ τὰ ὀνόματα τῶν προγόνων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σὰν ἀνθρώπου. Ὁ κατάλογος ἀρχίζει ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ, γιατί ἐκεῖνος εἶναι γενάρχης τῶν Ἑβραίων καὶ σὲ κεῖνον ὁ Θεὸς ἔδωκε τὴν ὑπόσχεση πὼς ἀπὸ τὴ γενιά του θὰ γεννηθῆ ὁ Χριστός. Ἐμεῖς τώρα ἂς ἀφήσουμε τὸν κατάλογο μὲ τὰ ὀνόματα κι ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας γλώσσα τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ κεῖ ποὺ μᾶς μιλάει γιὰ τὴ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Είμαι ακόμα έκπληκτος πώς η επιμονή κατά τις αποτυχίες δημιουργεί την επιτυχία…

Όλα έχουν να μας διδάξουν κάτι, φτάνει να έχουμε ανοικτές τις κεραίες της ψυχής μας.  Όπως τις «μελισσούλες» έτσι  και εμείς πρέπει να συλλέγουμε τη γύρη και να φτιάχνουμε το «μέλι» της εμπειρίας και της γνώσης. Της σοφίας και της υπομονής.

Πρόσφατα έγιναν τα εγκαίνια της Πλατείας Ελευθερίας στην Λευκωσία. Στην ομιλία ενός από τους συντελεστές του μεγάλου αυτού έργου, ξεχωρίσαμε μία φράση  που μπορεί ο καθένας από εμάς  διαβάζοντας την και εμβαθύνοντας την να πάρει δύναμη και παράδειγμα στις δυσκολίες που συναντά καθημερινά στον προσωπικό του αγώνα.

Συγκεκριμένα  εκ μέρους του αρχιτεκτονικού γραφείου Zaha Hadid Architects, ο Κύπριος επικεφαλής αρχιτέκτονας του έργου, κ. Χρήστος Πασσάς, ο οποίος δήλωσε τα εξής:

«Ήρθαμε αντιμέτωποι με προκλήσεις και ενδιαφέροντα προβλήματα που πιστεύαμε ότι θα ήταν αξεπέραστα. Συχνά αποτύχαμε και μερικές άλλες φορές, οι λύσεις έρχονταν αυθόρμητα. Είμαι ακόμα έκπληκτος πώς η επιμονή κατά τις αποτυχίες δημιουργεί την επιτυχία.»

Και εμείς προσθέτουμε ότι, για τους ανθρώπους  που εμπιστεύονται το Θεό δεν είναι ποτέ έκπληξη να βλέπεις εκεί που φαίνονται ότι όλα είναι αδιέξοδα, η πρόνοια του Πανάγαθου  Θεού να ενεργεί και  βρίσκονται λύσεις εκεί που δεν τις περιμένεις. Υπομονή και επιμονή  λοιπόν στον αγώνα μας. «Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται»

Πηγή

Δώσε μου αυτό το ΚΑΤΙ που υπάρχει μέσα σου..

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της….

Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της.

Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει.

Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε.

Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος, μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα.

“Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες” ομολόγησε μόλις τη βρήκε. “Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή.

Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο.

Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο”.

Πηγή

Αυτό που ακολουθείς, σου δίδει αυτούς τους καρπούς;

Ο άειμνηστος γέροντάς μας Ιωσήφ, μας έλεγε πάντα: «Παιδιά, όταν έχετε δύσκολες περιστάσεις μπροστά σας και δύσκολα ερωτηματικά που θέλουν απαντήσεις κρίσιμες και δύσκολες, πάντοτε να βλέπετε ένα πράγμα τι καρπούς φέρει.
«’Απὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» μας έλεγε ο γέροντας.
Και έλεγε: «δείτε αυτήν την κατάσταση»
και μας έλεγε για διάφορα δικά μας που είχαμε τότε. «Ακολούθα αυτό που σου λέει ο λογισμός σου. Που σε παίρνει; τι καρπούς σου δίδει; Ο καρπός του Πνεύματος εστί αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστη, πραότης, εγκράτεια.

Αυτό που ακολουθείς, σου δίδει αυτούς τους καρπούς; Εάν σου τους δίδει, εντάξει.
Είναι το Πνεύμα το Άγιο παρών!»

Εάν αντί στην αγάπη σε παίρνει στη διχόνοια, σου φέρνει σκότος, σου φέρνει μίσος, σου φέρνει φανατισμό, κοντεύει να σε βγάλει έξω από την Εκκλησία, κοντεύει να σε διαρρήξει από τους πνευματικούς σου.. Κρίνεις, κατακρίνεις συνοδούς, Επισκόπους, πνευματικούς, μοναστήρια..
Τι είναι αυτή η τρικυμία όλη;
Αυτό είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος;
Από αυτό μόνο να καταλάβεις πού πας!
Και να συνέλθεις!

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Πηγή

Ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας

Dudko Demetrius Fr.

(1922- 2004)

Μοῦ τὸ διηγήθηκε μιὰ γυναίκα μὲ πανεπιστημιακὴ μόρφωση:

Στὶς δώδεκα τὰ μεσάνυχτα, χτύπησαν τὴν πόρτα στὴν Ἐκκλησία. Ἦταν μία γριούλα. Καὶ ζητοῦσε παπᾶ, νὰ πάει νὰ κοινωνήσει ἕναν ἄρρωστο.

Ὁ παπᾶς ἑτοιμάστηκε καὶ βγῆκε ἀμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σὲ ἕνα φτωχὸ σπιτάκι, τύπου παράγκας. Ἡ γριούλα ἀνοίγει τὴν πόρτα καὶ μπάζει τὸν ἱερέα σὲ ἕνα δωμάτιο.

Καὶ νὰ, ξαφνικὰ, ὁ παπᾶς εὑρίσκεται ἐκεῖ μόνος μὲ μόνο τὸν ἄρρωστο.

Ὁ ἄρρωστος τοῦ δείχνει μὲ χειρονομίες τὴν πόρτα καὶ σκούζει.

– Φύγε ἀπὸ ἐδῶ! Ποιὸς σὲ ἐκάλεσε; Ἐγὼ εἶμαι ἄθεος. Καὶ ἄθεος θὰ πεθάνω.

Ὁ παπᾶς τὰ ἔχασε.

– Μὰ δὲν ἦλθα ἀπὸ μόνος μου! Μὲ ἔκαλεσε ἡ γριά!

– Ποιὰ γριά; Ἐγὼ δὲν ξέρω καμμιὰ γριά!

Ὀ παπᾶς, καθὼς στέκει ἀπέναντί του, βλέπει ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ ἄρρωστου, μία φωτογραφία μὲ τὴν γυναίκα ποὺ τὸν ἐκάλεσε.

Τοῦ λέει, ἐνῶ τοῦ δείχνει τὸ πορτραῖτο.

– Νὰ αὐτή!

– Ποιὰ αὐτή, Ξέρεις, τί λές, παπᾶ; Αὐτὴ εἶναι ἡ μάνα μου. Καὶ ἔχει πεθάνει χρόνια τώρα!

Γιὰ μιὰ στιγμὴ πάγωσαν καὶ οἱ δύο. Αἰσθάνθηκαν δέος. Ὁ ἄρρωστος ἄρχισε νὰ κλαίει. Καὶ ἀφοῦ ἔκλαψε, ζήτησε νὰ ἐξομολογηθῆ. Καὶ μετά, ἐκοινώνησε.

Ἡ μητέρα του εἶχε φροντίσει ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ τοῦ δείξει τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Πηγή

Λόγος περὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ

Ὅσιος Ἄνθιμος τῆς Χίου

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕτοιμη κάθε στιγμὴ νὰ κάμη ἀντανάκλαση μέσα στὴν καρδία τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ τοῦ δώσει μόρφωση, νὰ τοῦ δώσει χάρη καὶ ἔλεος, θέλει ὅμως νὰ τῆς δoθῆ ἀφορμή. Λέγουν ὅτι ὁ βασιλεὺς Ναπολέων ἐπῆγε κάποτε νὰ συργιανίση σὲ ἕνα δάσος, γιὰ νὰ πάρη τὸν ἀέρα του, νὰ ἀπoλαύση ἐκεῖ τὴν ὀμορφιὰ τῆς φύσεως. Ἐκεῖ εἶδε ἕνα ὡραῖο δένδρο, μὰ ἦταν πανόραμα: ὑψηλό, δροσερό, κατάσκιο, ὁ φλοιὸς του ἐγυάλιζε σὰν καθρέφτης. Τόσο ἄρεσε στὸν βασιλέα τὸ δένδρο ἐκεῖνο, τόσο τοῦ ἐπροξένησε τὸν θαυμασμὸν καὶ τὴν περιέργειαν, ὥστε ἐκάθισεν ἀπέναντι στὸ δένδρο καὶ τὸ ἔβλεπε καὶ τὸ ἐκαμάρωνε.

Η αλλαγή του εαυτού σου είναι η αλλαγή του κόσμου

Τάσος Ξύδης

Οι νέοι ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο απαλλαγμένο από κακία, ο οποίος θα χαρακτηρίζεται από αλληλεγγύη και σεβασμό προς όλους. Θεωρούν παράλληλα ότι κληρονόμησαν έναν κόσμο κατά κανόνα άδικο, σαθρών θεμελίων, καθοδηγούμενο από οπισθοδρομικές απόψεις και ανθρώπους συμφεροντολόγους που κινούν τα νήματα με γνώμονα τις δικές τους απαρχαιωμένες αρχές. Η ευθύνη αυθόρμητα ρίχνεται στους ενηλίκους, καθώς εκείνοι συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην ηθική και πνευματική παρακμή της κοινωνίας.

Η επιδίωξη του νέου για βελτίωση του κόσμου στον οποίο ζει συχνά τον οδηγεί στην ένταξη σε κινήματα-ομάδες-παρατάξεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις κομματικές παρατάξεις των πανεπιστημίων). Ιδιαίτερη δραστηριοποίηση στη δημιουργία μίας «ουτοπίας» για χάρη των νέων, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από θρησκείες, κράτη και οτιδήποτε άλλο «διαχωρίζει», όπως οι τελευταίοι επισημαίνουν, τους ανθρώπους, παρατηρείται πως έχουν οι ομάδες αριστερού προσανατολισμού. Οι τελευταίες σπεύδουν με κάθε ευκαιρία να υποστηρίξουν δικαιώματα υπαρκτά και ανύπαρκτα με την διοργάνωση πορειών, συμβαδίζοντας πάντα με την γραμμή της πολιτικής ορθότητας.(1)

Μας δημιουργείται, λοιπόν, ο προβληματισμός για το πώς μπορούμε ως νέοι να αλλάξουμε με αισθητό τρόπο τον κόσμο. Δεν είναι πιο αποτελεσματικό να ενταχθούμε σε μεγάλες ομάδες-κινήματα-οργανώσεις ώστε συλλογικά να επιφέρουμε την επιθυμητή βελτίωση, αντί να «αγωνιζόμαστε» ο καθένας ξεχωριστά;

Απάντηση στο πρόβλημα της ατομικής έναντι της συλλογικής ευθύνης του ανθρώπου δίνει με εύστοχο τρόπο ο Jordan Peterson(2) στην αυστραλιανή εκπομπή Q+A :

“Η εμπειρία μου είναι ότι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τεράστιο όφελος στον εαυτό τους και στους ανθρώπους του στενού κύκλου τους με την ανεύρεση των δικών τους ανεπαρκειών και ελαττωμάτων και των πραγμάτων που δεν κάνουν στην ζωή τους και ξεκινώντας να διαμορφώνονται ως πιο ισχυρές προσωπικότητες. Αν είναι ικανοί για αυτό τότε μπορούν να επεκτείνουν την καριέρα και τις ικανότητες τους και έτσι να μπορούν να πάρουν την θέση τους στην κοινωνία ως αποτελεσματικοί ηγέτες. Ως αποτέλεσμα, μπορούν να λάβουν σοφές αντί για ασύνετες αποφάσεις όταν πρόκειται για συλλογικά πολιτικά ζητήματα. Δεν προτείνω σε καμία περίπτωση ότι δεν υπάρχει τομέας κοινωνικής δράσης, αλλά ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν τα ίδια τους τα σπίτια σε τάξη πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί πριν προσπαθήσουν να αναδιοργανώσουν τον κόσμο, που συμβαίνει με πολλούς τρόπους. […] Πιστεύω ότι γενικά οι άνθρωποι έχουν πράγματα που εμπίπτουν περισσότερο στην προσωπική τους αρμοδιότητα και είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν, οπότε τα αποφεύγουν και γενικά ο τρόπος που το κάνουν αυτό είναι υιοθετώντας ψευδο-ηθικολογικές στάσεις σε μεγάλα κοινωνικά θέματα ώστε να φαίνονται καλύτεροι στα μάτια των φίλων και γειτόνων τους.”(3)

Όπως σωστά αναφέρεται, ιδιαίτερα στη νεανική ηλικία, ο άνθρωπος οφείλει να επικεντρώνεται σημαντικά στην καλλιέργεια του εαυτού του. Η αυτογνωσία πρέπει να αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό ανθρώπων που αναμένεται να πάρουν αποφάσεις που απασχολούν ένα ευρύτερο σύνολο. Νομίζω είναι εύκολα κατανοητό πως ένας νέος με μοναδική επιδίωξη την ευχαρίστησή του (π.χ. αποκλειστική αναζήτηση του ποτού, του ξενυχτιού, των σεξουαλικών σχέσεων, αδιαφορία για τα κοινά, οκνηρία), δεν είναι σε θέση να λάβει συνετές αποφάσεις που αφορούν την κοινωνία ως σύνολο και να τις υπερασπιστεί με σθένος.

Βασική επιδίωξή μας στα νεανικά χρόνια πρέπει να είναι καταρχήν η καλλιέργεια των πνευματικών μας αγαθών, με κυρίαρχη την αυτογνωσία. «Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις» (Σκάβε μέσα σου· μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θα αναβλύζει πάντα αν πάντα την αναζητείς) είχε πει ο Μάρκος Αυρήλιος (4). Παράλληλα μέριμνά μας ας είναι η αναζήτηση και επιλογή των ηθικών αξιών που θα νοηματοδοτήσουν τη ζωή μας (βασική προϋπόθεση των οποίων αποτελεί η απόκτηση γνώσεων) καθώς και η σταδιακή προσπάθεια βελτίωσης του άμεσου κοινωνικού μας περίγυρου χωρίς ματαιόδοξες και ανούσιες άλλες βλέψεις. Μάλιστα η προοπτική του ανθρώπου για βελτίωση του εαυτού του τού προσφέρει ψυχική υγεία, αφού με πραγματικό αγώνα προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος θα αποστασιοποιείται από συλλογικές προσπάθειες που απαιτούν κοινωνική συσπείρωση, αλλά δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό η συμμετοχή του σε αυτές. Αυτό που οφείλουμε να κατανοήσουμε είναι ότι η κοινωνία δεν θα βελτιωθεί αν δεν βελτιωθούν τα άτομα που την απαρτίζουν.

Κλείνοντας, παραθέτω τα λόγια του Ιησού: «Υποκριτή, που προσποιείσαι ότι από ζήλο για την αρετή κι από αγάπη θέλεις να διορθώσεις τους άλλους. Αν πράγματι το κάνεις από ζήλο, βγάλε πρώτα το δοκάρι απ’ το μάτι σου, και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις και το σκουπιδάκι απ’ το μάτι του αδελφού σου».(5) Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, όλοι μας να αλλάξουμε τον εαυτό μας προς το καλύτερο και ας επιτρέψουμε και στον συνάνθρωπο να κάνει το ίδιο, ώστε η κοινωνία να αποτελείται από ανθρώπους συνετούς και με αυτογνωσία που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός πραγματικά καλύτερου μέλλοντος.

Παραπομπές
(1) https://filosofa.gr/articles/Up5i468p6WKMtldYzSk8
(2) Ο Jordan Peterson είναι Καναδός κλινικός ψυχολόγος και καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Άρχισε να λαμβάνει ευρεία προσοχή στα τέλη της δεκαετίας του 2010 για τις απόψεις του για πολιτιστικά και πολιτικά θέματα. (Μετάφραση από Wikipedia)
(3) https://www.youtube.com/watch?v=qTk-69f64KU
(4) Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ., Ρωμαίος Αυτοκράτωρ
(5) Ματθ., ζ΄,5 (μετάφραση Π. Ν. Τραμπέλα)
Η εικόνα είναι ακουαρέλα του Benjavisa Ruangvaree

Πηγή