Μπορεί καμιά φορά το γηροκομείο να είναι η μοναδική επιλογή για τους γονείς μας. Τότε δεν υπάρχει λόγος ενοχών… Τι γίνεται όμως όταν δεν πρόκειται για μονόδρομο; Μια γυναίκα που νιώθει μοναξιά κι εγκατάλειψη, γράφει μέσα απ’ το γηροκομείο και κάνει την καρδιά μας χίλια κομμάτια.
«Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει την ισορροπία της ζωής μου.
Είμαι 82, με 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών. Δεν έχω σπίτι πια και ούτε καν αγαπημένα μου πράγματα. Αλλά έχω κάποιον που καθαρίζει το δωμάτιό μου, ετοιμάζει το φαγητό, μου στρώνει το κρεβάτι και ελέγχει την αρτηριακή μου πίεση.
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν μπορώ να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να τσακώνονται, να έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες ή κάθε εβδομάδα… Έστω κάθε μήνα.
Δεν φτιάχνω κουλουράκια ή γεμιστά αυγά. Έχω ακόμα χόμπι να κάνω και το sudoku με διασκεδάζει λίγο.
Δεν ξέρω πόσος καιρός θα μου μείνει, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά, βοηθάω σε ότι μπορώ εκείνους που είναι χειρότερα από μένα, αν και δεν θέλω να δένομαι πολύ…
Λένε ότι η ζωή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τι σημασία έχει..!; Όταν είμαι μόνη μπορώ να κοιτάξω τις φωτογραφίες της οικογένειάς μου και κάποιες αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι το μόνο που έχω.
Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι η οικογένεια χτίζεται για να έχει μέλλον (με παιδιά) που θα ανταποδώσουν στους γονείς τους τον χρόνο που έδωσαν για να τα μεγαλώσουν.»
Filed under: _Μας στέλνουν..,_Οικογένεια_ |
Ηλιαχτιδα 
Σχολιάστε