Μια εξαιρετική διδακτική ιστορία για τους ανθρώπους που κομπάζουν για τον εαυτό του και υπολείπονται σεβασμού για τους συνανθρώπους τους.
Στη σημερινή διδακτική ιστορία ένα πατέρας με ένα γιο, βαδίζουν στο δρόμο όταν…..
-Ο πατέρας μου σταμάτησε ε στη στροφή του δρόμου και μετά από μια μικρή σιωπή με ρώτησε:
-Πέρα από το κελάηδημα των πουλιών ακούς κάτι άλλο;
Τέντωσα τα αυτιά μου και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα απάντησα:
-Ακούω το θόρυβο ενός κάρου.
-Αυτό είναι, είπε ο πατέρας μου. Είναι ένα άδειο κάρο.
Τότε τον ρώτησα:
-Πώς ξέρεις ότι το κάρο είναι άδειο, αφού δεν το έχουμε δει;
Ο πατέρας μού είπε:
-Είναι εύκολο να γνωρίζω πότε ένα κάρο είναι άδειο… από το θόρυβο. Όσο πιο άδειο είναι το κάρο τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει.
Όταν ενηλικιώθηκα, ακόμη και σήμερα, όταν βλέπω ένα πρόσωπο να μιλάει πολύ, διακόπτοντας τη συζήτηση όλων, να είναι ενοχλητικό ή ξιπασμένο, να νιώθει υπεροχή και να ταπεινώνει τους άλλους, έχω την εντύπωση ότι ακούω τη φωνή του πατέρα μου να λέει: «Το πιο άδειο κάρο κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο.»
Επιμέλεια: Αθανάσιος Γκάτζιος
Filed under: _Διήγηση_ |
Ηλιαχτιδα 
Σχολιάστε