Μια ηλιαχτίδα

Καλωσήλθατε στην ηλιαχτίδα,

τη σελίδα της ενορίας του

 Αγ. Στυλιανού Γκύζη

---

---

---

---

άγιος στυλιανός agios stylianos αγιος στυλιανος ορθοδοξία orthodox

---

Π. Γαβριήλ Τσάφος «Μια μεγάλη αγκαλιά»

Ένα πλατύ χαμόγελο. Μια καρδιά φαρδιά. Μια μορφή που ίσως να μην την καταλάβαμε όσο θα πρεπε…

«Όταν θα με δείτε στο φέρετρο, μας έλεγε συχνά, τότε θα καταλάβετε»… Άραγε τι εννοούσε «ο παππούλης» μας; Η πιο φαρδιά καρδιά και εκ του φυσικού της, που γνωρίσαμε ποτέ; Όμως ναι, τώρα που τον αντικρίζουμε στην νεκρική του κλίνη, τώρα αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε τι εννοούσε. Αντικρίζουμε ένα πρόσωπο ιλαρό, φωτεινό, χαμογελαστό. Το χεράκι του ζεστό, πολύ ζεστό, θερμό, και ευλύγιστο. «Δώρα» μικρά της ευαρέσκειας της Μεγάλης Καρδιάς του Χριστού μας.

 

Η «κυρά της Ρήνειας» που απαρνήθηκε τον σύγχρονο πολιτισμό και έζησε στο ακατοίκητο νησί απέναντι από τη Μύκονο, έως το τέλος της ζωής της…

Η Κατερίνα Σαντοριναίου (1915-1990) είναι γνωστή με το προσωνύμιο «Κυρά της Ρήνειας» ή «Διαφεντού της Μεγάλης Δήλου». Η Ρήνεια είναι ένα μικρό νησί κοντά στη Μύκονο και σχεδόν «κολλημένο» με τη Δήλο. Στο παρελθόν είχε πλούσια ιστορία και συνέδεσε το όνομα της με τη γειτονική Δήλο. Οι παλιοί Μυκονιάτες ακόμα ταυτίζουν τα δύο νησιά και τα αποκαλούν με την ονομασία «Δήλες». Η γυναίκα που δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί Η Κατερίνα Σαντοριναίου πέρασε όλη της ζωή στη Ρήνεια. Τα πρώτα χρόνια ζούσε με τον σύζυγό της και μεγάλωσαν εκεί τα εφτά παιδιά τους. Συντροφιά της οικογένειας ήταν οι καλλιεργητές και οι βοσκοί που επισκέπτονταν το νησί αυθημερόν και το βράδυ επέστρεφαν στη Μύκονο. Φυσικά αν τους το επέτρεπε ο καιρός.

 

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kira-tis-rinias-pou-aparnithike-to-sigchrono-politismo-ke-ezise-sto-akatikito-nisi-apenanti-apo-ti-mikono-mechri-to-telos-tis-zois-tis/

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ!

Όπως και να την δεις…παραμένει ίδια….!

H

Παναγία μας,

σε όλα τα σπίτια της,

Θεοτόκος,Παρθένος, Νύμφη, Κυρία,

αλλού ηλιόλουστη μέρα

χαμογελάει,

αλλού συννεφιασμένη  νύχτα

θρηνεί και βογγάει…

Παντού

λουλουδιασμένη σαν κήπος!

Παντού

στον προτελευταίο της κοιτώνα,

αναπαύεται,

σταυρωμένη…

Θαλασσινή ή  Ορεινή,

παντού θαυματουργεί,

σαν θωπεία μεσολαβεί 

και αποστρέφεται,

όπως ο Γιος Της

α λ ω π έ κ ο υ ς

και ανθρώπινα θηρία!

Εκοιμήθη στη μέρα Της ,

Τετάρτη,

μέσα σε μια καρδιά από λουλούδια

μ α δ η μ έ ν α!

Ιωάννα Ιωαννίδου

Γεια σου, ρε πάτερ, με τις μπύρες σου!…

 

Λέμε πολλά για τον άλλο, ενώ ξέρουμε τόσο λίγα. Πολλή κρίση και κατάκριση.

Αν σε κρίνουν και σε αδικούν, αυτή είναι άλλη μια λύση: πούλα τρέλα! Βρες τα με το Θεό κυρίως. Με τους ανθρώπους; Με όσους μπορείς! Πού να τα βρεις με όλους!!

Άλλοι λένε έτσι για σένα, άλλοι αλλιώς. Τι ισχύει; Τίνος η γνώμη είναι σωστή για σένα; Αν σε κρίνουν 10 άνθρωποι, ο καθένας θα πει το δικό του. Θα σε βγάλουν από άγιο, ως το χειρότερο αλήτη. Τι είσαι όμως;

Εσύ το ξέρεις! Ο Θεός το ξέρει. Αρκεί. Ειδικά στις κλειστές κοινωνίες. Σε χωριά. Εκεί, όλα σχολιάζονται, τα πάντα περνούν από μικροσκόπιο, κουτσομπολιό, και βγαίνουν συμπεράσματα διάφορα! Συνήθως άδικα. Μα, εσύ, μη τρελαίνεσαι!! υγ. Το γάλα που πίνω στο βίντεο είναι σόγιας, δηλ. νηστίσιμο.

Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 15 Αυγούστου 2018 στην ενορία μας

Πολλά συγχαρητήρια στις κυρίες που στόλισαν υπέροχα τον επιτάφιο της Παναγίας μας

		15/08/18 ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΛΗΨΗ ΟΛΩΝ

Αποστολέας:«ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ»!

Αναφέρει ο Άγιος Παΐσιος:
-Μια φορά χρειάστηκε να βγω έξω στον κόσμο και είχα ανάγκη από χίλιες δραχμές, γιατί τότε τόσο κόστιζαν οι μετακινήσεις. Ό,τι επιταγές έρχονταν είχα δώσει εντολή στο Ταχυδρομείο να επιστρέφονται αμέσως ως απαράδεκτες. Ενώ λοιπόν βρισκόμουν σ΄αυτή τη δύσκολη κατάσταση, μου έφερε ένας αδελφός την αλληλογραφία μου και μια επιταγή χιλίων δραχμών ακριβώς, ανώνυμη, χωρίς διεύθυνση, η οποία στη θέση του αποστολέα έγραφε : «ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ».

Γιορτάζει η Παναγία μας, τι δώρο να της κάνω;

Σήμερα τελευταία στιγμή κατάλαβα, ότι γιορτάζει η Παναγία Μητέρα μου, τι μπορώ να κάνω;
Θα πάω να εξομολογηθώ, θα πάω να συγχωρέσω όποιον πίκρανα, φανερά και κρυφά, και θα ετοιμαστώ και εγώ ο ελάχιστος, για αυτήν την Μεγάλη Γιορτή.
Τίποτε δεν έκανα, τίποτε… συνέχιζε και έλεγε ένας μικρός νεαρός κλαίγοντας και παραμιλώντας στον δρόμο, για τον πνευματικό του. Ότι μου πει ο πνευματικός μου πατέρας, θα κάνω, έλεγε ο νεαρός. Χριστέ μου σε πίκρανα και Εσένα και την Μητέρα Σου, την Μητέρα μου, έλεγε και δεν είχε μάτια να δει από τα δάκρυα και τίποτε δεν τον σταματούσε, να βρει τον πνευματικό του…